ΚΙ ΕΣΥ ΛΑΕ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΕ, μην ξεχνάς την 24η Φλεβάρη!

Δημήτρης Κ. Τζανακάκης

ΡΕΘΥΜΝΟ

                 ΚΙ ΕΣΥ ΛΑΕ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΕ, μην ξεχνάς την 24η Φλεβάρη!           

(Σαν σήμερα στις 24 Φλεβάρη του 1943 πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα συντονισμένη απεργία και διαδήλωση ενάντια στην επιστράτευση που πήγαν να επιβάλλουν στον σκλαβωμένο τότε λαό μας οι δυνάμεις του άξονα).

~~~~~~~~~~

Μετά τις τεράστιες απώλειες που είχε επιφέρει ο Κόκκινος Στρατός στις χιτλερικές δυνάμεις με αποκορύφωμα την νίκη του στην μάχη του Στάλιγκραντ (1*), τα γερμανικά στρατεύματα χρειαζόταν επειγόντως νέες δυνάμεις.

Να υπάρξουν δηλαδή γερμανοτσολιάδες από κατακτημένα κράτη ή να αποδεσμευτούν Γερμανοί που μέχρι τότε δεν ήταν στα πολεμικά μέτωπα αλλά απασχολούταν στα μετόπισθεν δουλεύοντας σαν εργάτες σε Γερμανικά εργοστάσια, ειδικά κατασκευής πολεμικού υλικού.

Αυτός ήταν και ο λόγος που στις 30 του Γενάρη του 1943 ο αντιστράτηγος Αλεξάντερ Λερ, στρατιωτικός διοικητής των γερμανικών στρατιωτικών δυνάμεων ΝΑ Ευρώπης, εξέδωσε μία διαταγή η οποία μεταξύ άλλων έγραφε:

«1. (...) Κάθε κάτοικος της Ελλάδας ηλικίας 16-45 χρόνων είναι υποχρεωμένος, όταν το απαιτήσουν οι συνθήκες, να αναλάβει δουλιά για γερμανικές ή ιταλικές υπηρεσίες που του υποδείχτηκε. Ανδρικές εργατικές δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να εργαστούν κι έξω από τον μόνιμο τόπο κατοικίας τους, αν χρειαστεί σε κοινότητες στρατοπέδευσης. 

2. Η πρόσκληση για την ανάληψη της δουλιάς γίνεται άμεσα από τις γερμανικές υπηρεσίες ή μέσω των εντεταλμένων απ' αυτές ελληνικών υπηρεσιών, ιδιαίτερα των επιθεωρήσεων εργασίας και των δημάρχων... 

4. Οποιος δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από τις παραγράφους 1 και 2 τιμωρείται με χρηματική ποινή απεριορίστου ύψους, φυλάκιση ή ειρκτή ή με στρατόπεδο αναγκαστικής εργασίας».

Η αντίδραση σ’ αυτή την απόφαση των Γερμανών, από τον ελληνικό λαό υπήρξε άμεση.

Η μάχη του ενάντια στην πολιτική επιστράτευση άρχισε με τη συντονισμένη απεργία και διαδήλωση στις 24 Φλεβάρη 1943 και ολοκληρώθηκε με τον πανελλαδικό λαϊκό ξεσηκωμό στις 5 το Μάρτη.

Και ένας αποφασισμένος λαός νικάει. Με τις κινητοποιήσεις του κατόρθωσε τη ματαίωση της επιστράτευσης.

Διαβάστε το κείμενο : Η ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης (2*)

=====

Και ένα σχετικό άρθρο του Χ. Πασαλάρη που δημοσιεύτηκε στην στην εφημερίδα Realnews πριν μερικά χρόνια.

Και εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς την 24η Φλεβάρη!

ΑΝ ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ εκ των σημερινών εν ενεργεία ηγετών έζησε τα σκληρά χρόνια της κατοχής θα πρέπει να έχουν διαβάσει τι ακριβώς συνέβη στην Αθήνα, σαν σήμερα, στις 24 Φεβρουαρίου του 1943, όταν οι ναζί συμπατριώτες της Μέρκελ κατείχαν και βασάνιζαν και καταλήστευαν τη μαρτυρική μας πατρίδα. Θα τα θυμίσω όχι μόνο γιατί τα έζησα από πολύ κοντά, αλλά και για να μαθαίνουν οι σημερινοί πώς πρέπει να κάνουν αντίσταση, αν θέλουν να έχουν ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ!..

ΕΚΕΙΝΕΣ τις μέρες ο Χίτλερ ανάγκασε όλες τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης να επιστρατεύσουν χιλιάδες πολίτες τους για τα γερμανικά κάτεργα. Το αποτόλμησε και στην Ελλάδα με ένα διάγγελμα του προς τον φίλο του, δωσίλογο πρωθυπουργό Λογοθετόπουλο, που η Γερμανίδα σύζυγος του, συγγενής του στρατάρχη φον Λιστ, έλυνε και έδενε. Μόλις όμως δημοσιεύθηκε το διάταγμα της πολιτικής επιστράτευσης ο αθηναϊκός λαός ξεσηκώθηκε σε ένα τεράστιο συλλαλητήριο και με επικεφαλής αγωνιστές της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ κατέλαβε το Υπουργείο Εργασίας επί της οδού Τοσίτσα...

ΜΕΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΤΗ Κώστα Μανωλκίδη σκαρφαλώσαμε εκείνη τη μέρα στον 4ο όροφο του υπουργείου και βάλαμε φωτιά στα αρχεία, ώστε να μη βρεθούν τα ονόματα των υπό επιστράτευση εργατών. Αυτά την ώρα που τα τανκς των Γερμανών και Ιταλών άδειαζαν τις σφαίρες τους στο πλήθος με αποτέλεσμα να σκοτώσουν τρεις διαδηλωτές και να τραυματίσουν πάνω από τριάντα. Ο ξεσηκωμός επαναλήφθηκε στις 5 Μαρτίου με ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή και με περισσότερα θύματα. Είχε μεσολαβήσει στις28 Φεβρουαρίου η πάνδημη κηδεία του Κωστή Παλαμά, με όλη την Αθήνα να τον συνοδεύει στο Α' Νεκροταφείο.

01 ΚΑΤΑΚΤΗΤΈΣ τα έχασαν κυριολεκτικά. Εντρομοι απέσυραν το διάταγμα της επιστράτευσης και έδιωξαν τον Λογοθετόπουλο από την πρωθυπουργία για να διορίσουν τον Ράλλη. Η μαρτυρική Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα στην Ευρώπη που κατάφερε να νικήσει τον κατακτητή και να ματαιώσει την πολιτική επιστράτευση. Οπως αργότερα θα κατάφερνε να ματαιώσει και την επέκταση της βουλγαρικής κατοχής στη Μακεδονία και Θράκη, παρατάσσοντας το μεγαλύτερο αντιστασιακό κίνημα στην Ευρώπη, που ξεκίνησε με το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας από τον Γλέζο και τον Σάντα τον Μάιο του 1941...

ΤΑ ΘΥΜΙΖΩ όλα αυτά σήμερα μήπως και πεισθούν επιτέλους οι άκαπνοι της εξουσίας αλλά και της αντιπολίτευσης ότι με τον λαό και την ηγεσία του ενωμένους σε ΕΘΝΙΚΗ ΓΡΟΘΙΑ όπως τότε, τα πάντα είναι δυνατά: Και το μνημόνιο να κουρελιαστεί και τα δάνεια να κουρευτούν και οι αποζημιώσεις να πληρωθούν και-το σπουδαιότερο- ο σεβασμός προς την Ελλάδα να αποκατασταθεί. Πολύ περισσότερο που σήμερα δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με τα τανκς του φον Λιστ, ούτε με το Σκοπευτήριο της Καισαριανής ούτε με το Χαϊδάρι του ηρωικού Ναπολέοντα Σουκατζίδη, ούτε (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) με 300.000 νεκρούς από πείνα...

ΤΙ ΔΙΑΒΟΛΕΜΕΝΗ σύμπτωση όμως! Και τότε, όπως και τώρα, με το μέρος της ναζιστικής Γερμανίας ήταν η βόρεια Ευρώπη. Η Νορβηγία του Χάμσουν και του Κουίσλιγκ, αλλά και η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Φινλανδία, η Δανία, η Σουηδία, ήσαν αμαχητί υποταγμένες στον Χίτλερ. Ενώ η νότια Ευρώπη, με πρωτοπόρες την Ελλάδα, τη Γιουγκοσλαβία, τη Γαλλία, ακόμη και την Ιταλία (μετά την εκτέλεση του Μουσολίνι) πρωτοστάτησε στον συμμαχικό αγώνα…

Τότε η πολιτική επιστράτευση του Χίτλερ τινάχτηκε στον αέρα με δύο παλλαϊκά συλλαλητήρια... Τώρα; Τώρα είναι η σειρά των μνημονίων να τιναχτούν στον αέρα. Πώς; Πάλι με μια ΕΘΝΙΚΗ ΓΡΟΘΙΑ, που μπορεί να γίνει ο φόβος και τρόμος των δανειστών γιατί θα ανάψει φωτιές σε όλη τη νότια Ευρώπη... Και τότε... Είναι όμως και τα πέντε δάκτυλα έτοιμα και πρόθυμα να γίνουν γροθιά;

(1*) "Σύντροφοι! Δεν υπάρχει γη για μας πίσω από το Βόλγα!".
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/08/1942.html
(2*) Η ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης
http://vathikokkino.gr/archives/109180
...
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2018/02/24.html

Μια εργάσιμη Κυριακή ή μια συνεχόμενη μάχη,

  Αντί - Χρονογραφήματος  

\

• Previous
• Next

 του Οδυσσέα Αϊβαλή *

Κλείνει το ξυπνητήρι και πάει να φτιάξει καφέ. Ντύνεται γρήγορα, φοράει τα ακουστικά και βγαίνει στο δρόμο για το μετρό. Αυτή η Κυριακή μοιάζει με Δευτέρα. Κυριακή σήμαινε μέχρι τώρα για κείνη να ξυπνά χωρίς ξυπνητήρι, να χαζεύει τον κόσμο από το μπαλκόνι. Βόλτες, φίλοι, μυρωδιές φαγητού στο φούρνο.

Σήμερα όμως σημαίνει άλλες οχτώ ώρες όρθια στο μαγαζί να πουλάει ρούχα, χωρίς έξτρα ρεπό, χωρίς να μπορεί να το αρνηθεί, για μια δουλειά που δε της αρέσει, προσωρινή, για να βγαίνουν τα βασικά. Άλλωστε έχει πτυχίο και μεταπτυχιακό στη Ψυχολογία, οπότε κάτι θα γίνει και θα βρει κάτι, μια δουλειά κανονική, που δε θα χρειάζεται να δουλεύει Κυριακές οχτάωρο. Θα μπορεί να παίρνει το αυτοκίνητο –που θα μπορεί τότε να αγοράσει- να πάει μια βόλτα στην Ελευσίνα και να κάθεται στην ταβέρνα χαζεύοντας τη θάλασσα.

Βγαίνει στο δρόμο, παππούδες κάθονται στα καφενεία και γιαγιάδες γυρίζουν από την εκκλησία. Στα ακουστικά ακούγονται τα Προάστια: «έλα να φύγουμε γιατί είναι Κυριακή πρωί». Φοράει τα γυαλιά του ηλίου της, ανάβει τσιγάρο και κοιτάζει τον ήλιο, τουλάχιστον να έβρεχε σκέφτεται, με τέτοια λιακάδα μέσα στον χειμώνα θέλεις να πας μέχρι τη θάλασσα, να πιεις έναν καφέ στον πεζόδρομο -κάτι άλλο πάντως από το να πουλάς ρούχα οχτώ ώρες σε μικροαστούς που θυμήθηκαν να ψωνίσουν την Κυριακή -πετάει το τσιγάρο και μπαίνει στο μετρό.

Όση ώρα διπλώνει ρούχα ένα πράγμα σκέφτεται. Το καλοκαίρι που πέρασε, όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία με τις ανοιχτές Κυριακές. Θυμάται την πρώτη ανοιχτή Κυριακή, δούλευε μόνο καθημερινές τότε, είχε συγκέντρωση στην Ερμού ενάντια στη δουλειά την Κυριακή. Η παρέα είχε κανονίσει όμως για μπάνιο, την είχαν ταράξει στα τηλέφωνα, ζύγισε τα πράγματα στα γρήγορα, από τη μία παραλία και από την άλλη πορεία στην Ερμού. Πήγε τελικά για μπάνιο. Από τότε κάθε Κυριακή που δουλεύει σκέφτεται πόσοι έχουν προτιμήσει να πάνε βόλτα από το να κατέβουν στην Ερμού για τη διαμαρτυρία. Αν δεν είχε πάει τουλάχιστον δε θα χε αυτό το πράγμα να γυρίζει συνέχεια στο κεφάλι της. Οι ενοχές ήταν ό,τι χειρότερο, δεν ήταν ότι δεν την αφορούσε, ήταν ότι τότε είχε μια Κυριακή να κάνει ότι θέλει και προτίμησε να το κάνει.

Κυριακή απόγευμα, τέλειωσε η δουλειά. Τρώει κάτι στα γρήγορα και χαζεύει τους περαστικούς. Κοιτάζει το φυλλάδιο στο παγκάκι που γράφει ποτέ την Κυριακή. Αυτό σημαίνει η Κυριακή πλέον. Ένα ανοιχτό πεδίο, το αν θα γίνει μια μέρα σαν τις άλλες -δουλειά, σπίτι ή αν θα μείνει αυτό που θυμάται από παιδί, βόλτες, λιακάδα και μελαγχολικά βράδια για τη βδομάδα που ξεκινά (αλλά που χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια…). Όταν ήταν στη σχολή είχε διαβάσει μια πολύ όμορφη, φράση του Αλτουσέρ ότι στον κομμουνισμό κάθε μέρα θα είναι σαν Κυριακή. Πώς θα ήταν άραγε αν ήταν η κάθε μέρα Κυριακή, προσπαθούσε να το φανταστεί, θα έτρωγε συνέχεια κοτόπουλο με πατάτες στον φούρνο, θα έπινε καφέδες με την παρέα της και το βράδυ θα έκανε ατέλειωτες βόλτες με τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν, ώσπου να μπει σ’ένα σινεμά. Κάπως έτσι άρχισε να αυτοπροσδιορίζεται ως κομμουνίστρια.

Γυρίζοντας, πέφτει πάνω στη Νίκη, συμμαθήτριά της στο σχολείο. Κρατάει τσάντες από μαγαζιά. Μετά τα τυπικά, καρφώνεται το βλέμμα της στις τσάντες. –Καλά, πήγες για ψώνια Κυριακή; Η Νίκη προσπαθεί να δικαιολογηθεί, -είχαν προσφορές σήμερα, άλλωστε αυτό το μαγαζί είναι έτσι κι αλλιώς ανοιχτό τις Κυριακές. Γεμίζει με μίσος και απέχθεια, για τη Νίκη, όλους εκείνους που πάνε να ψωνίσουν την Κυριακή, λες και δεν προλαβαίνουν το Σάββατο, ή μια άλλη μέρα, λες και δε τους νοιάζει για εκείνους που χάνουν μια μέρα ξεκούρασης, σαν το μόνο που τους νοιάζει είναι να ψωνίσουν. Η ανάγκη να καταναλώσουν υπερβαίνει την έγνοια για τους άλλους. Μίσος και απέχθεια κοιτάζοντας τις τσάντες με τα ψώνια, για όλους όσους προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν υπέρ του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές. Λένε ότι θα τονωθεί η αγορά, λες και αυτό που λείπει ήταν ο χρόνος. Παράλληλοι κόσμοι ανάμεσα στα μάτια και στις τσάντες.

Βάζει τα χέρια στο μπουφάν και περπατάει στα στενά. Κάνει την αυτοκριτική της, σκέφτεται ότι πριν λίγο πήρε καφέ από μαγαζί που σίγουρα η κοπέλα ήταν εργαζόμενη. Ποιος ορίζει ποιος θα δουλεύει Κυριακή και ποιος θα ξεκουράζεται; Ένιωσε τύψεις γιατί κατάλαβε ότι είχε κανονικοποιηθεί μέσα της η ιδέα ότι έτσι κι αλλιώς κάποιοι δουλεύουν Κυριακή. Αν δεν είχε βρει τη δουλειά στο μαγαζί με τα ρούχα και δούλευε σε καφετέρια τότε θα ήταν αυτονόητο ότι θα δούλευε Κυριακές. Γιατί δεν την ένοιαζαν εκείνοι οι εργαζόμενοι; Όπως έγινε κανονικό αυτό έτσι σε λίγα χρόνια σκέφτηκε ότι θα μοιάζει φυσιολογικό να δουλεύεις Κυριακή σε ένα κατάστημα ρούχων, σε ένα γραφείο ή δε ξέρω γώ που αλλού.

______________
http://rednotebook.gr/2016/07/mia-ergasimi-kiriaki-mia-sinechomeni-machi-tou-odissea-aivali/

«Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» στην ΕΡΤ2

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ // ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Το βιογραφικό ψυχολογικό δράμα, βασισμένο στο ομότιτλο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον»,  παραγωγής 2001, έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν οι τηλεθεατές της ΕΡΤ2, το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2018 και ώρα 21:30. 

Υπόθεση: Στα τέλη του 19ου αιώνα ο συγγραφέας Γεώργιος Βιζυηνός κλείνεται σε ψυχιατρικό άσυλο στην Αθήνα. Λίγο πριν, έχει ξεσπάσει το ερωτικό του πάθος για τη δωδεκάχρονη Μπετίνα. Ζώντας έγκλειστος, προσπαθεί να θυμηθεί την παιδική του ηλικία στην Κωνσταντινούπολη και τη Θράκη. Παράλληλα, ξαναδιαβάζει το λογοτεχνικό του έργο, που στηρίζεται σ’ αυτές τις μνήμες. Το βίωμα αλλά και η λογοτεχνική του επεξεργασία μπλέκονται στο ταραγμένο του μυαλό.

Κυρίαρχο πρόσωπο των αναμνήσεών του είναι ο πολύ ηλικιωμένος παππούς του, που έζησε τα δέκα πρώτα χρόνια της ζωής του ντυμένος κορίτσι. Έκρυβε το φύλο του για να αποφύγει να υπηρετήσει στο στρατό. Ο παππούς του Βιζυηνού έζησε όλη του ζωή του μέσα στα παραμύθια και το όνειρο, διαμορφώνοντας κατά κάποιο τρόπο τον ψυχισμό του εγγονού του.

Η ταινία στο 42ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης απέσπασε επτά βραβεία, ανάμεσά τους αυτά της καλύτερης ταινίας, καλύτερης φωτογραφίας, σκηνογραφίας, ήχου και μακιγιάζ. Ο πρωταγωνιστής Ηλίας Λογοθέτης, δίνει μια υπέροχη ερμηνεία, η οποία μνημονεύεται από κοινό και κριτικούς, όπως επίσης και η μουσική επένδυση του Γιώργου Παπαδάκη. Αίσθηση επίσης, προκάλεσε το γεγονός της ερμηνείας του «μικρού Γιωργή» Βιζυηνού από ένα κοριτσάκι, τη Φραγκίσκη Μουστάκη.

Βιογραφικό ψυχολογικό δράμα, βασισμένο στο ομότιτλο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού, παραγωγής 2001.
Σκηνοθεσία: Λάκης Παπαστάθης.
Σενάριο: Έλενα Πέγκα, Μαριάννα Κουτάλου, Λάκης Παπαστάθης.
Μουσική: Γιώργος Παπαδάκης.
Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιάννης Δασκαλοθανάσης.
Μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου.
Ηχοληψία: Νίκος Παπαδημητρίου.
Μιξάζ: Θύμιος Κολοκούσης.
Σκηνογραφία: Γιώργος Γεωργίου.
Μακιγιάζ: Εύη Ζαφειροπούλου.
Ενδυματολόγος: Γιώργος Γεωργίου.

Διεύθυνση παραγωγής: Αλέκος Πέννας.

Παίζουν: Ηλίας Λογοθέτης, Φραγκίσκη Μουστάκη, Ρούλα Πατεράκη, Λάζαρος Ανδρέου, Μαρίνα Ψάλτη, Υβόννη Μαλτέζου, Κώστας Κορτίδης, Βασιλική Παπαγεωργίου, Δώρα Στυλιανέση, Στέλιος Μπερμπέρης, Παναγιώτης Παύλου, Νίκος Ντάλας, Κατερίνα Φωτιάδη, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Ντίνος Αυγουστίδης, Περικλής Μουστάκης, Mustafa Avkiran, Metin Belgin, Ali Ates.

Διάρκεια: 82΄

http://www.ert.gr/ert-protaseis/to-monon-tis-zois-tou-taxidion-stin-ert2/

Δεν είσαι μόνος σου! Πρέπει να σκέφτεσαι και τον άλλον…

Θέματα Ψυχολογίας

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας*

Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου 

 (simvouleftikigamou.gr)  

        Τελικά τι είναι οι σχέσεις…;

Οι σχέσεις είναι δύσκολες, πολύπλοκες!  Όλοι τις επιδιώκουμε αλλά όταν τις έχουμε δεν τις εκτιμάμε ή ψάχνουμε κάτι άλλο… Πολλές φορές τις κυνηγάμε, γινόμαστε εμμονικοί  στο να τις αποκτήσουμε και όταν τελικά τις πετύχουμε δεν τις θέλουμε άλλο…

Από την άλλη όμως όταν καταλάβουμε πόσο σημαντικές είναι για τη ζωή μας απλά κάνουμε τα πάντα για να τις διατηρήσουμε και δεν θέλουμε με τίποτα να τις αφήσουμε! Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό ον και δεν μπορεί να ζει μόνος του. Οι σχέσεις πρέπει να υπάρχουν στη ζωή του, δεν μπορεί χωρίς αυτές…

Οι σχέσεις λοιπόν, είναι πολύπλοκες καθώς δεν είσαι μόνο ένα άτομο, αλλά δύο ή και περισσότερα. Πρέπει να σκέφτεσαι και τον άλλον- τους άλλους και σίγουρα είναι δύσκολο πριν καλά-καλά τα βρεις με τον εαυτό σου ξαφνικά να σκεφτείς και τους άλλους. Επίσης, οι σχέσεις είναι ανυπόφορες και πιεστικές! Πρέπει συνέχεια να δίνεις αναφορά για το που είσαι και τι κάνεις. Εν ολίγοις… χάνεις την ιδιωτική σου ζωή και την ατομικότητά  σου, άσε που μπορεί να αλλάξεις στοιχεία του χαρακτήρα σου για να αρέσεις σε όλους τους άλλους και όχι στον ίδιο σου τον εαυτό. Τέλος , οι σχέσεις μας βασανίζουν. Οφείλουμε να είμαστε εκεί  να δίνουμε το εκατό τις εκατό του εαυτού μας χωρίς να προσποιούμαστε.

Από την άλλη, όμως, οι σχέσεις είναι υπέροχες, σου προσφέρουν ευχαρίστηση και συντροφικότητα και σε απαλλάσσουν από την απομόνωση και την μοναξιά. Επιπλέον, σε κάνουν γενναιόδωρο και καλόκαρδο. Μέσα από αυτές γινόμαστε καλύτεροι σαν άνθρωποι, μαθαίνουμε να δίνουμε και να σκεφτόμαστε τους άλλους, μας κάνουν κοινωνικούς και μας βοηθούν να αποβάλλουμε τον νοσηρό εγωισμό μας. Σαν να μας λυτρώνουν και μας βοηθούν να ξεδιπλώνουμε τα καλύτερα στοιχεία του εαυτού μας ή ακόμη και να τα ανακαλύπτουμε –αν δεν τα έχουμε βρει. Τέλος, μέσα από τις σχέσεις διευρύνουμε τις γνώσεις μας αφού ανταλλάσσουμε απόψεις και ιδέες με τα άτομα που συναναστρεφόμαστε.

Οι σχέσεις μάλλον, είναι ένα κράμα δύσκολων  αλλά και ευχάριστων  καταστάσεων. Απαιτούν από τη μία φροντίδα και θυσίες αλλά από την άλλη προσφέρουν αγάπη, στοργή, κοινωνικότητα… Αλλά για να σκεφτούμε… Ποιος θέλει τα εύκολα στη ζωή του; Μόνο όταν αγωνίζεσαι και το προσπαθείς χαίρεσαι τη ζωή!

~~~~~~~~~~~

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.